Arnout!

Arnout! and the relativity of the passage of Time

Tijd, een hele tijd terug plempte ik mijn auto recht voor de kroeg hier in Amsterdam (’t Schuim). ’t Was lekker weer en ik dacht, weet je wat, ik neem ff een klein koud biertje als oppeppertje, voor een nog fijner ritje terug naar huis. Dus ik drink mijn biertje op, stap de kroeg uit en ik loop recht tegen een oude compagnon aan, van vroeger uit mijn jeugd. Een Molukker, hilarische gozer en een van de wildsten uit onze groep. Hij was een van mijn eerste compagnons, inbreken deed ik vaker met anderen, maar met hem zette ik ook mijn eerste schreden op het criminele pad.

Tijdens of na schooltijd met een betonschaar en scheit aan alles en iedereen door de binnenstad struinen, mountain-bikies stelen (vaste heler die alles aannam en alleen keek of er Campignolo of Shimano onderdelen opzat, nice). Hele dag mountainbikes jatten en af en toe een gokkast kraken, geld terugpakken, want we gokten er te vaak op los en stalen het daarom gewoon terug. Dat was onze gerechtvaardige Wraking op die ondingen.

Hoe dan ook, we zien mekaar, vallen mekaar gelijk juichend in de armen en zijn direct weer dikke mik. We waren allebei blij mekaar weer te zien, good times ahead, no doubt.

Dus hij stelt me voor aan zijn vriendin, ook een Molukse. Slimme meid, ze was een een call-center begonnen als zusteronderneming voor iemand anders. En ze maakte soms 20.000,- euro per maand, voor belasting. Dus toen ze onderdak nodig hadden huurden ze gelijk een appartementje in Nieuw Amsterdam, Oud-Zuid. Zwembadje, sauna’tje erin, en wij maar chillen daar.

Dus we staan voor de kroeg even bijtepraten en hij begint gelijk weer ouwe tories optehalen. En Ik lig gelijk weer dubbel van het lachen. En zeker met hem, hij is een ouwehoer/ afzeiker. Hij weet alles goed op de hak te nemen omdat hij letterlijk alles nog weet. Tot in het kleinste detail, en het is hilarisch. Dingen die we samen hadden beleefd, en die ik zelf al decennia vergeten was, die wist hij nog tot in detail te vertellen en te rellen.

Heerlijk, hilarisch, wat een gekte. Maar tussen dat gesprek door meldt, of vraagt hij mij of ik al weet dat Arnoud/ Arnout is overleden. Een eenzijdig ongeluk, tegen een stilstaande, langs de kant geparkeerde oplegger aangereden, heel raar verhaal. En ze wisten niet precies wat het nou precies was geweest, het bleef een vaag verhaal/ een noodlottig ongeluk. Maar ik kon me maar niet voor de geest halen wie uit Groningen hij nu precies bedoelde. Welke Arnoud?, bedoel je Arnold? Toch niet die van die auto’s hè (was een goeie vriend van me, garagehouder), Arnoldje? nee, nee niet die, Arnoud!, Arnout!, je kent hem wel, 100%.

Arnout/ Arnoud, je weet wie het is, die ken je op zeker. Je was beter met hem dan ik, Arnout ! Maar ik kwam er maar niet op..

Een kleine drie week later sta ik in de keuken aftewassen en in ene

… Arnout !

Fock, is Arnout eraan gegaan. Neeh fok that, neeh, niet Arnout. Damn son, may you rest in Peace brother, bless that fool. Fooooock, Arnout!? dat kan niet, wat jammer man, wat jammer.

Just damn, tadada dumtum tum daahdaah,
Just damn, tada dadumtum tum dadaah,
Just damn..

Wat jammer, en wat het ook was. Wat een groot verlies.

Arnout ! and the relativity of the passage of Time.
En dat is nog nieteens het meest interessante in dit verhaal.

Ik ga je iets over Arnout ! vertellen dat niemand weet, omdat ik het nooit iemand verteld heb.

Zelfs die jongens die erbij waren en het meegemaakt hebben weten dit niet. Omdat ik nooit veel over mijzelf praat of uitleg, en het kwam verder ook nooit echt tersprake.

Maar Arnout! is de reden dat ik en m’n drie maten nog steeds in leven zijn, en een leven hebben.

Zijn faal/ zijn nederlaagje van twee jaar daarvoor, redde mij het leven, en niet alleen mijn leven, maar ook dat van de personen in de stilstaande auto waar ik tegenaan geknald zou zijn, ware het niet voor hem.

Arnout, what a champ, and what a good and honourable friend.

Take loss as a win.

Een nederlaag hoeft geen verlies te zijn, dat bepaal jezelf. Een nederlaag is geen verlies wanneer je er een les uittrekt. Iets leert of ervaringen/ skills mee opdoet, skills/ ervaringen die je later het leven kunnen redden, of grotere catastrofes kunnen voorkomen. In time everything becomes relative, even your biggest shames, failures and regrets can seam later in life futile, or even advantageous. When your loss, shame and defeat now, can save or prevent your life from bigger and more devastating failures in the future.

Things happen for a reason, if you learn something from your loss/ nederlaag, you just gave it a reason/ value, and you’ve become more, you’ve become bigger then before. Even when you’ve just lost.

The relativity of the passage of time. Arnout en ik zijn niet samen opgegroeid. Hij kwam uit Vinkhuizen en ik van buiten de stad (Groningen). Maar doordat we elkaar leerden kennen via zijn buurjongen en jeugdvriend, a criminal ascosiate of mine, het neefje van mijn Surinaamse compagnon waar ik veel mee samenwerkte. Waren we gelijk close, op inner-circle en familiale termen met elkaar. Hun waren beste- en jeugdvriendjes en woonden naast elkaar. Doordat we elkaar leerden kennen in een “thuis-situatie” was het ook gelijk in vertrouwen. Een soort krediet, openheid en vertrouwen naar elkaar toe, die je normaal pas hebt na jarenlange kameraadschap. Dat aftasten of je elkaar kan vertrouwen hoefde niet meer, dat had onze middle-man al gedaan.

Door de situationele omstandigheid straalde dat familiaire/ de levenslange vriendschap die hun hadden gehad, ook op mij af. Want ik was integraal onderdeel, opgenomen in dat vertrouwen in elkaar. Daardoor was het net, iig qua vertrouwensband en omgang, alsof hij ook mijn “buurjongetje van vroeger was geweest”, all good in the hood.

Op zo’n fiets. Kan je wanneer je solid bent, zuiver bent, samen jaren aan kameraadschap herkennen of al hebben, vanaf de eerste momenten dat je mekaar leert kennen. Ik ging prive niet veel met hem om, want we zaten in andere sociale circels, en andere crews. Dat was ook niet nodig. Hij was een van de leiders van een andere inbrekers-bende. Goeie club, kende er een paar vanuit prive of vroeger tories doen. Zijn crew was allemaal blanke jongens, misschien een verdwaalde oost-europeaan, gitane of Molukkers waar ik ook mee samenwerkte. En mijn cluppie was voornamelijk zwart. Had niks met rrrascisme te maken, maar alles met de samenstelling van de vriendenclubs waaruit die bendes zijn samengesteld. Bij hun blank en bij ons zwart/ mulat/ maroc en af en toe een blanke. Er waren overlappingen, dus we gaven mekaar ook tips, info waar te gaan als we zelf niet konden of van plan waren die kanten optegaan. We waren allemaal goed met elkaar, iedereen roofde, en er was genoeg. We werkten door drie provincieen heen, en er was genoeg voor iedereen, no problem no doubt.

Maar er was meer met Arnout aan de hand, er was meer aan hem, iets wat je zelden tegenkomt op crimineel en straat-niveau. Hij was meer dan charismatisch, goed gezelschap of een goedgebekte aanvoerder van een crew. Hij was meer dan zijn 1.80/ 1.90 lange, sportieve, potentief en goed geproportioneerde slanke lichaam. Meer dan zijn altijd achterovergekapte donkerharige gel-kop, in een matje, hij was meer dan zijn gouden kettinkjes, goede uiterlijk, dure kleren, zijn rollen met geld in de zak, zijn zware wagens en meer dan alleen zijn status. Hij was meer dan zijn betrouwbare en te vertrouwen karakter, zijn vrijgevigheid, meer dan zijn prettige en gewenste aanwezigheid.

Hij was ook oprecht beschaafd, geciviliseerd van binnen, een fatsoenlijk en aangenaam mens, dat merkte ik door de jaren omgang op, hij had interne zuiverheid

(het interne fatsoen en zuivere karakter dat je assoscieert met een plattelandsjongen tussen de akkers uit een Fries dorp, niet bij een crimineel die was opgegroeid in een stad).

Fatsoenlijk. Fair. Goedgezindt. Rechtlijnig. Zuiver en vriendelijk.
Een hoogwaardig mens.

(waarbij je Woord, en de woorden vriendschap, eer en loyaliteit wel wat voorstellen).

Intelligentie, karakter en opvoeding hadden van hem een eervol en hoogwaardig levende jongeman gemaakt. A solid bloke, niks mis mee.

( – A solid bloke, niks mis mee. Dat is niet tegenstrijdig als je criminaliteit (of hoer) als beroep hebt. Je bent een crimineel, geen monster. Want hij had op zeker zijn babies en kinderen nooit een ontmenselijkend masker opgedaan, en al helemaal niet tegen een seizoens-virusje van de Kroon/ Corona-2019, en geen enkele gemaskerde hysterici in de buurt van zijn kroost getolereerd, op zeker. Je bent crimineel van beroep, en da’s nog altijd een stuk fatsoenlijker dan een veelpleger/ verpleegster die willens en wetens gezonde mensen aan een satanisch Vrij-metselend medisch experiment onderwerpt, en haar landgenoten met gif injecteert. Of die parmantige witte-boorden-dokters, die 300% uurtarief konden aftikken voor welke kwaal, door te zwijgen en een klein vinkje extra aantetikken. En zo met z’n allen knielend de misdaad, en het Koninklijke/Corona-Fascisme in stand hielden, en voor 100-en miljoenen aan gemeenschapsgeld afroofden van de NL’se burgers, landgenoten en maatschappij. Waarvan akte. )

En dat herkende ik in hem, en hij denk ik in mij. Want we zijn altijd goed met elkaar gebleven, onder elke omstandigheid. En zelfs toen we ouder werden en die surinaamse rat alles en iedereen verraade, back-stabde en bedonderde, bleven we mekaar minstens 1,2,3, keer per jaar ontmoeten of opzoeken, jarenlang. Spraken we af zonder aanhang, gingen we even alleen met z’n tweetjes old-school rellen, even bijpraten, bijzuipen en dan op stap, of een hele nacht in de kroeg hangen.

Soms in de stad en soms buiten de stad naar discotheken. Hij reed dan altijd, want hij pakte die patser-bak van z’n pa altijd mee, van jongsafaan reed hij daar al in. Goed spul, hele zware midden-klassers/ sleeper-types. Een poos later toen ze naar de binnenstad waren verhuisd en ik eens achterom opliep, stond er weer zo’n bak, Peugot/ Ford/ Nissan denk ik, en ik had echt iets van huh!? Ik wist niet dat ze deze ook met vleugeltjes maakten (spoilers). Daar stond wel wat, onopvallend te shinen en fantastisch te zijn. Of laat ik het beter stellen, voor een jongetje van 17, 18, 19 jaar, reed hij altijd bijzonder knap.

Dus op een van die keren een zomeravondje, gaan we weereens los. Richting Delfzijl, ik kende daar ook mensen en er stond een grote discotheek, kijken of er wat makkelijks te snaaien viel. Oke dan, let’s roll, bhep, bhep, bheeeeep ! Maar onderweg daarnaar toe passeren we een auto helemaal vol met opgemaakte en blije meisjes, woef, woef, wij blaffen. En gelijk in de achtervolging.

De hele tijd inhalen, ernaast rijden en ouwehoeren met die vier meiden in die auto. Hilariteiten allom, en wij maar uitsloven. Hun waren ook dapper en begonnen te lachen, maar hadden al andere plannen, en waren echt niet van plan zich mee te laten lokken door ons naar Delfzijl. En wij maar proberen, proberen te flirten, aandacht trekken om tenminste een telefoonnummertje te pakken. En dat alles met een gangetje van 70 per uur op een provenciaal B-weggetje, wij stoer doen en hun lachen. Voor ons was het plan heel simpel, we zouden gelijk onze slag al slaan, voordat we er waren. Dat was het plan en de ambitie, en we hadden er echt zin an, we waren helemaal wild jonge. Hoe mooi is dat, ben je de club nog nieteens binnen en heb je al vier wijven gescoord. Kom je helemaal pimp-daddy Mack in een wildvreemde club aan, hahaaa.

Jaaahhh, je bent de absolute top of je bent het niet. Dus wij volgas, ouwehoeren en stoer blijven doen, uitsloven. En net op het moment dat hij zich echt begint uittesloven, en een heel agressieve inhaal-actie maakt van achterop en in volle vaart de auto er weer naast klapt, mist hij onze afslag

…. niet.

SKKKKRRRIIIIEEEEEGGGGGHHHHHH!! Hij stampte volop de rem, blokkeerde z’n wielen, gleed door in de slip en versnelde zelfs, draaide zijn stuur in, ging van de rem af en kreeg weer tractie toen we de vluchtheuvel al half gepasseerd waren.

En klapte zo, KADENGG!!!! in volle vaart over die vluchtheuvel, zo de juiste afslag op.

Hahahaaa broer oohhhhneeeh, dat was lelijk gek, hahahaha tering wat een afgang weer, oooohhneeee, hahahaaaa de schande, de schande, helemaal niks gevangen maar wel bijna ongeluk, oh oh oh wat een gekte, en wat een waanzin weer.

Wij lachen, tikkeltje beduusd, maar veel tijd voor schaamte of tranen was er niet voor ons. Onze directe en enige prioriteit was die onderkant van de auto, of die nog heel was, dat was onze grootste zorg. Niet dit kleine butsje in onze ego’s, nobody cared,

Tering, hoor jij wat, nee jij? Rij ff rustig, nee hoor ook niks, oke dan, pfffoooeeiii, niks aan de hand, now let’s roll..

steady as we go.

Misschien een jaar later, twee jaartjes later later rijd ik met drie jongens in de auto van Amsterdam terug naar huis (Groningen). Ik reed een 2.0 ltr Vectra, Injectie denk ik, want je zat in de 2e versnelling al tegen de 120. We hadden net Bevrijdingsdag in Amsterdam gevierd, klein beetje gedronken, geblowt en waren al rellend weer op huis aan. De auto zat vol, een bont gezelschap, één blanke jongen, Iras, (ervaren en connected boef), één halfbloed Suri, Mtv, (een hooligan met wie ik heel Nederland doorkruist heb, overal ben geweest gokkast-fraudes plegen). Een volbloed Suri, Skywalker/ LuckyLuuk (meester-dief/ insluiper). En ikzelf tonyTimez/ bonez (Dief, charmeur en vandaag chaffeur), half-Afrikaans.

Een bont gezelschap inderdaad, en iedereen was rowdy-raaahh. Er was ook net een wolk-breuk geweest, die Bevrijdingsdag was het, toen er ’s avonds een letterlijke wolkbreuk was. En het was echt net alsof de wolken doormidden waren gebroken, gekraakt als het ware, en al het water eruitgestroomd was.

(that night the Heavens cried.. )

De stad en ring waren ook helemaal leeg en verlaten, prachtig, voor mij. We zaten op een 10-baansweg (in mijn geheugen), maar als provenciaal ken je dat niet, dus ik zag het gelijk als een soort super-highway, immer grade aus, een race-baan as such. Zeer waarschijnlijk wouden we via Almere weer terug naar het Noorden, want daar is nog steeds een 8-baansweg, en een kruising/ situatie die verdomt veel leek op onze situatie van toen.

We hadden net getankt en reden weg, en alles stond nog steed onder water. Geen probleem, een 10-baansweg helemaal voor mijzelf alleen. Als Jos en Max Verstappen in de regen 100% is, dan zou ik ‘em op 85% rijden. Niks geen risico’s nemen en alles zeer binnnen de limiet houden. Geen enkel risico nemen, hoefde ook niet want we hadden geen haast. Maar ik zou een hoge pace aanhouden, een hoge gemiddelde snelheid halen, en die motherfokker zo strak als een trein door de regen thuis naar huis rijden.

Het regent nog steeds, iedereen in de auto is druk, lawaaierig en bont, en ik rijd vanaf het tankstation de pitstraat in, om op de snelweg te komen. Ik ben me aan het voorbereiden op de race/ de reis die voor me ligt. Maak snelheid en ben me nu voor het eerst echt aan het concentreren op wat de wegligging is, hoe de banden voelen etc etc.

Ik wil me concentreren, want ik moet ook nog de weg terug zoeken, maar een van die gasten blijft maar tegen me aanpraten. Dus ik draai me half om en bler tegen hem dat ie zijn klep even tegen mij dicht moet houden, want ik wil me concentreren. Die auto trekt goed door uitzichzelf, en we gaan al bijna de snelweg op, en die gozer blijft maar tegen me aanpraten, dus ik draai me voor een kwart weerom, en bler dat ie zijn kop dicht moet houden. Ik hield mijn ogen wel op de weg, want we maakten al snelheid, en ik draai m’n kwartslagje weer terug,

En we zien het op dat moment allemaal tegelijk,,,,,STOPLICHT !!

Een kruising, een vijfbaans-weg met daarboven alle vijf de stoplichten op godgloeiend rood. Alles was uitgestorven en verlaten in de stad, en letterlijk de enige andere auto in Amsterdam stond braaf in mijn baan voor dat stoplicht, still.. te wachten op rood. En wij, het met een kleine 100- 120kmh frontaal van achteropkomende en door de stortregens Aanstormende Ongeluk, Frontaal, Fataal, Finaal.

Fataal, zou het altijd geweest zijn, was het niet voor onze auto, dan zeker voor de inzittende(n) van de andere auto. Wij waren er ook niet goed van afgekomen, dat was zeker. Invalide of dood, ik zat zeer waarschijnlijk net boven de limiet alc., dus niks en niemand verzekerd.

Ook al had ik het overleefd, dan was mijn en ons leven alsnog afgelopen geweest.

BOOOMMM !!!! ,

van achteren hoor ik paniek, REM! REM! REM!

Ik rem, Nigger hit the BRAKES, SLAMMM!!! (godanged),

STUUR, STUUR, STUUR !!! (was ik al van plan, maar uitstekende actie*).

Ik stuur, maar er gebeurd niks,
we zaten al in de slip vanaf het moment dat ik remde.

En ik voelde de auto netals toen met Arnout ook gelijk versnellen, toen ik vol op de rem ging staan, toen alles blokkeerde. Ik herkende het, Ik zat gelijk weer terug in dezelfde flow, dezelfde Energie, dit was precies dezelfde situatie als toen, dus ik reageer uit geheugen/ muscle-memory.

//exec./files/ALERT// run.protocol/ DFZL// HARD-DRIVES/RAMEXEC://OVERRIDE/ status:ALL// run.systems/ query?:/programm.exec://no-sweat/

Ik herinnerde mij wat er toen gebeurde, toen hij van de rem afging met het stuur al ingedraaid. I´ve been here before, and I know the drill…

Ik laat de rem los op letterlijk 20 cm voor impact, en slip die motherfokker er zo omheen. Kaarsrecht in de baan ernaast en we slippen en glijden zo door, tot half over het kruispunt, waar we bijna tot stilstand komen, bijna..

GAS, GAS, GAS! RIJ, RIJ, RIJ, GAS !!! GAAASSS!!

Ik stond al in zijn twee of drie vol gas te geven met de koppeling zwaar ingedrukt. Want die modderfokker zal me echt niet afslaan op dat moment, no way, not today. Zal je net zien, heb je net een ongeluk overleefd, wordt je nog ff ge t-boned, door iemand op de kruisende weg die ook niemand verwacht bij groen, of een goede tijd dacht neertezetten. Ik was al van de rem af, en gelijk volgassend die auto weer proberen op de juiste/ lagere toeren te krijgen door de koppeling optelatenkomen. Tractie te krijgen, we kwamen tergend langzaam weer op snelheid, langzaam snelheid makend, terugschakelend, kropen we zo dat kruispunt over.

Toen we uiteindelijk die auto in zijn geheel, en met het kontje en al over de streep hadden, ontplofte die hele auto van Geluk !

TONY, TONY, TONY! WE LEVEN NOG !!! KAOLO ! MAPANPANG, TONY WAHOOOO WE LEVEN NOG, HOE IS HET MOGELIJK!! TONY, TONY, HOE THE FUCK DEED JE DAT !! HALLELUJA, WHAT’S GOOD !!

Iedereen omhelsde me, greep me beet, we grepen mekaar allemaal beet, dolgelukkig, exaltisch, of het allemaal wel echt waar was. KAOLO ! HOE KAN DIT?! HOE HEBBEN WE DIT OVERLEEFD ?! TONY!!TONY !! Ongeloof, verbijstering, en een Vreugde bij ons van binnen, van buiten, in de auto, die hele auto ontplofte van onze blijdschap.

Van ons gejuich, van onze vreugde- en overwinningskreten over de Dood zelf. De Dood die we net ontsnapt, verslagen en overwonnen hadden.

We conquered Death itself that night, and cheered aloud accordingly, to aclaim and state our Victory ! over the Abyss, over Death itself, We Won!

WHOOOAAAAAAAA !!! Now let’s roll, steady as we go!

Wat een opluchting en wat een pret, iedereen gered!

Mijn door de Creatie/ God gegeven ijzig gestel en reactie-snelheid zal bijgedragen hebben. Maar het was toch Arnout! zijn afgang, zijn verliesje van toen, die mij mijn grootste WIN ooit bracht. En zelfs het leven redde.

da’s Arnout,
Fijne maat, uitstekende Soldaat.